Page 137 - Plan GI

บทที่ 4

เขตการใชที่ดิน

การจัดทำเขตการใชที่ดินของกระทรวงเกษตรและสหกรณ สามารถนำไปใชเพื่อบูรณาการงาน
ทุกภาคสวนที่เกี่ยวของเพื่อสนองนโยบายของรัฐบาลได เชน โครงการโซนนิ่งภาคเกษตรของกระทรวง
เกษตรและสหกรณ โครงการจัดทำแผนที่เกษตรเพื่อการบริหารจัดการเชิงรุก (Zoning by Agri-Map)
เปนยุทธศาสตรหนึ่งที่มุงเนนการพัฒนาการเกษตร ตั้งแตการผลิต การแปรรูป การตลาดแบบครบวงจร

การอารักขาพืช และเฝาระวังโรคแมลงศัตรูพืชที่ระบาด นอกจากนี้ยังสามารถนำมาพิจารณาจัดทำ
ยุทธศาสตรในการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต โดยการนำเทคโนโลยีตาง ๆ มาชวยเพิ่มผลผลิตตอพื้นที่
และยุทธศาสตรการปรับเปลี่ยนการผลิตใหเหมาะสมสอดคลองกับศักยภาพของพื้นที่ โดยเลือกกิจกรรม

การเพาะปลูกที่เหมาะสมกับศักยภาพของพื้นที่ เพื่อใหสามารถตอบสนองความตองการบริโภค
ภายในประเทศ รวมถึงการสงออกและนำเขากับตลาดตางประเทศอยางเพียงพอ ดังนั้น การจัดทำเขต
การใชที่ดินพืชบงชี้ทางภูมิศาสตร (GI) ของประเทศไทยที่มุงเนนการพัฒนาการเกษตรทั้งระบบ ควรมี
หลักเกณฑและเขตการใชที่ดิน ดังนี้

4.1 หลักเกณฑกำหนดเขตการใชที่ดิน

กรมพัฒนาที่ดินไดมีการวิเคราะหเพื่อกำหนดเขตการใชที่ดินพืชบงชี้ทางภูมิศาสตร 6 ชนิด

ประกอบดวย ทุเรียนภูเขาไฟศรีสะเกษ กระเทียมศรีสะเกษ หอมแดงศรีสะเกษ ในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ
สับปะรดทาอุเทน ลิ้นจี่นครพนม ในพื้นที่จังหวัดนครพนม และขาวหอมมะลิดินภูเขาไฟบุรีรัมย ในพื้นที่
จังหวัดบุรีรัมย โดยไดพิจารณากำหนดเขตการใชที่ดิน ทั้งในเขตเกษตรกรรมและในเขตพื้นที่ปาไม

ตามกฎหมาย แตเนื่องจากปจจุบันสถานการณการเพาะปลูกพืชบงชี้ทางภูมิศาสตร ของประเทศไทย
มีแนวโนมที่เปลี่ยนไป เนื่องจากปญหาในดานของราคารับซื้อที่ตกต่ำ อีกทั้งปญหาขอจำกัดดานการผลิต
ยังมีอยูมาก เนื่องจากพืชบงชี้ทางภูมิศาสตร เปนพืชที่ตองการดูแลรักษาเปนอยางมาก เนื่องจากเปนพืช
มูลคาสูง เมื่อเปรียบเทียบกับสินคาเกษตรชนิดเดียวกัน ในขั้นตอนการผลิตตองควบคุมผลผลิตใหได

คุณภาพ ปราศจากโรคแมลง และสารเคมี เพื่อใหเปนไปตามขั้นตอนและระเบียบปฏิบัติของสินคาที่มีการขึ้น
ทะเบียนสินคา GI นอกจากนี้ ยังมีการแยงพื้นที่ปลูกกับพืชชนิดอื่นในพื้นที่ ประกอบกับราคาของสินคา GI
ในปที่ผานมาไมมีความแตกตางจากสินคาทั่วไป เนื่องจากสถานการณของโรคติดเชื้อ COVID-19 ทำใหราคา
สินคา GI ต่ำกวาปกอน ๆ สงผลใหพื้นที่ปลูกพืชบงชี้ทางภูมิศาสตรบางชนิดลดนอยลง หากรัฐไมให

ความสำคัญในการกำหนดยุทธศาสตรพืชบงชี้ทางภูมิศาสตร การควบคุมกลไกราคาไมใหราคาผลผลิตตกต่ำ
พื้นที่เพาะปลูกพืชบงชี้ทางภูมิศาสตรของประเทศไทยจะคอย ๆ ถูกปรับเปลี่ยนประเภทการใชที่ดินเปนพืชอื่น
ที่ใหผลตอบแทนสูงกวา ดังนั้น เพื่อเปนอนุรักษพันธุพืชบงชี้ทางภูมิศาสตร ซึ่งเปนพืชที่มีความโดดเดน
ที่ปลูกในประเทศไทยเพียงแหงเดียว และเพื่อเปนการคุมครองทรัพยากรดินที่เหมาะสมสำหรับพืชบงชี้

ทางภูมิศาสตร พรอมทั้งสงเสริมการปรับปรุงบำรุงดินใหมีสภาพเหมาะสมตอพืชดังกลาวตลอดไป
และพัฒนาพืช GI บางชนิดใหกลับมามีความหลากหลายทางชีวภาพเชนเดิม รัฐบาลควรมีนโยบายสนับสนุน
ในการพัฒนาการผลิตสินคาเกษตรทั้งระบบ โดยการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตสินคาเกษตรพืชบงชี้

ทางภูมิศาสตรใหไดมาตรฐาน เพื่อสนับสนุนใหเกษตรกรมีความมั่นคงและมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ภายใต

โครงการแผนการใชที่ดินพืชบงชี้ทางภูมิศาสตร (GI) ของประเทศไทย กองนโยบายและแผนการใชที่ดิน