Page 18 - Phetchaburi

1-8

การใชน้ำของมนุษยไมวาดวยวิธีใดก็ตาม ยอมสงผลกระทบกับการทำงานของวัฏจักรตางๆ ในธรรมชาติ

ถาเราใชน้ำอยางไมรูคุณคา ทำใหน้ำปนเปอนดวยความตั้งใจหรือรูเทาไมถึงการณ ทั้งการทิ้งขยะลงใน
แหลงน้ำ หรือแมแตการใชสารเคมีในการเกษตร สารเคมีหรือเศษขยะที่เจือปนลงไปตามแหลงน้ำตางๆ
ในที่สุดสิ่งเหลานั้นก็จะยอนกลับมาหาเราไมชาก็เร็ว (มูลนิธิสืบนาคะเสถียร, 2555)

การพัฒนาแหลงน้ำขนาดเล็ก เปนงานที่มีความสำคัญและมีความจำเปนตอประชาชนในชนบทเปนอยางมาก
เปาหมายของการพัฒนาแหลงน้ำขนาดเล็ก เพื่อสนองความตองการขั้นพื้นฐานในการใชน้ำของประชาชน
ในชนบท เชน ใชในการอุปโภคบริโภค การเลี้ยงสัตว การประมง การเพาะปลูกพืช การพัฒนาแหลงน้ำ
ขนาดเล็กมีกิจกรรมหลายประเภทดวยกัน คือการกอสรางอางเก็บน้ำ สระเก็บน้ำ การขุดลอกหนอง

บึงธรรมชาติ เพื่อกักเก็บน้ำไวใชในยามขาดแคลน การกอสรางทางน้ำ คู คลอง สงน้ำ รวมทั้งฝาย
ประตูระบายน้ำขนาดเล็ก เพื่อนำน้ำจากแหลงน้ำกระจายไปใชในพื้นที่เพาะปลูกไดอยางทั่วถึง การขุดบอ
น้ำตื้น บอน้ำบาดาลเพื่อนำน้ำจากใตดินขึ้นมาใช นอกจากนี้ยังมีการระบายน้ำออกจากพื้นที่ซึ่งมีน้ำทวม
เปนประจำจนใชเพาะปลูกไมได การปองกันน้ำทวมพื้นที่เพาะปลูก รวมทั้งการกอสรางเพื่อปองกัน

น้ำเค็ม และการปรับปรุงพื้นที่ชายทะเลเพื่อการเพาะปลูก
1.5.14 ทรัพยากรปาไม หรือ ปาไมคือ สังคมของตนไมและสิ่งมีชีวิตอื่นๆ อันมีความสัมพันธซึ่ง
กันและกัน และปกคลุมเนื้อที่กวางใหญ มีการใชประโยชนจากอากาศ น้ำ และวัตถุธาตุตางๆ ในดิน
เพื่อการเจริญเติบโต มีการสืบพันธุ รวมทั้งใหผลิตผลและบริการที่จำเปนตอมนุษย

(มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, 2557) ปาไม หมายถึง ถิ่นที่อยูอาศัยรวมกันของสิ่งมีชีวิต ทั้งพืชและสัตว
นานาชนิดรวมทังจุลชีพทั้งมวลตางพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน สวนใหญประกอบดวยตนไมอันขึ้นอยูบนพื้นดิน
และมีรากยึดเหนี่ยวอยูใตดิน ปาไมเปนสิ่งที่ปลูกทดแทนขึ้นมาใหมได และสามารถเอื้ออำนวยประโยชน
ใหแกมวลมนุษย ปา ตามพระราชบัญญัติ ปาไม หมายถึง ที่ดินที่ไมมีบุคคลใดบุคคลหนึ่งไดมาซึ่งกรรมสิทธิ์

ครอบครองตามกฎหมายที่ดิน กรมปาไม (2560) ปาไม (forest) หมายถึง บริเวณที่มีตนไมหลายชนิด
ขนาดตางๆ ขึ้นอยูอยางหนาแนนและกวางใหญพอที่จะมีอิทธิพลตอสิ่งแวดลอมในบริเวณนั้น เชน
ความเปลี่ยนแปลงของลมฟา อากาศ ความอุดมสมบูรณของดินและน้ำ มีสัตวปาและสิ่งมีชีวิตอื่นซึ่งมี
ความสัมพันธซึ่งกันและกัน Allen (2007) ไดใหคำจำกัดความของปาไมไวดังนี้ “ปาไม คือ สังคมของ

ตนไมและสิ่งมีชีวิตอื่นๆ อันมีความสัมพันธซึ่งกันและกันและปกคลุมเนื้อที่กวางใหญมีการใชประโยชน
จากอากาศ น้ำ และวัตถุแรธาตุตางๆ ในดินเพื่อการเจริญเติบโตจนถึงอายุขัยและมีการสืบพันธุของตนเอง
ทั้งใหผลผลิตและบริการที่จำเปนอันจะขาดเสียมิไดตอมนุษย” ตอนปลายศตวรรษที่ 13 ในยุโรป “ปาไม

หมายถึง พื้นที่ที่พระมหากษัตริยไดสงวนไวเพื่อใชเปนสถานที่สำหรับลาสัตวของสวนพระองค สวนสิทธิ
ในการตัดไมและการกอสราง แผวถางปาเพื่อการเพาะปลูกหรือเลี้ยงสัตวยังเปนของประชาชนทั่วไปอยู”
ปจจุบันองคการอาหารและเกษตรแหงสหประชาชาติไดใหคำนิยามคำวา “ปาไม” หมายถึง “บรรดา
พื้นที่ที่มีพฤกษชาตินานาชนิดปกคลุมอยูโดยมีไมตนขนาดตางๆ เปนองคประกอบที่สำคัญ โดยไมคำนึง
วาจะมีการทำไมในพื้นที่ดังกลาวหรือไมก็ตาม สามารถผลิตไมหรือมีอิทธิพลตอลมฟาอากาศ หรือตอระบบ

ของน้ำในทองถิ่น นอกจากนี้พื้นที่ที่ไดถูกตัดฟน แผวถางหรือโคนเผาไมลง และมีเปาหมายที่จะปลูกปา
ขึ้นในอนาคต ก็นับรวมเปนพื้นที่ปาไมดวย แตทั้งนี้มิไดนับเอาปาละเมาะ หรือหมูตนไมที่ขึ้นอยูนอกปา
หรือตนไมสองขางทางคมนาคม หรือที่ยืนตนอยูตามหัวไรปลายนา หรือที่ขึ้นอยูในสวนสาธารณะใหเปน

ปาไมดวย” กรมปาไม (2558) ไดศึกษาสภาพปาไม พบวา จากอดีตเมื่อป พ.ศ. 2516 ประเทศไทยมีพื้นที่