Page 40 - Mae Klong Basin

3-6

3.3 ระบบกายภาพลุมน้ำ

ลักษณะทางกายภาพของลุมน้ำหลักแมน้ำแมกลอง มีรูปรางเปนสี่เหลี่ยมมีคาสัมประสิทธิ์
ความหนาแนน Compactness coefficient (Kc) เทากับ 2.1 และมีคา Form Factor (FF) เทากับ 0.24

ดังแสดงในตารางที่ 3 - 2 โดยมีจุดสูงสุดของพื้นที่อยูบริเวณเขาเย็น ใกลหมูบานเปาลี ตำบลโมโกร
อำเภออุมผาง จังหวัดตาก มีความสูง 1,898 เมตรจากระดับน้ำทะเลปานกลาง จุดต่ำสุดของพื้นที่ลุมน้ำ
บริเวณ อาวแมกลอง บานฉูฉี่ ตำบลบางจะเกร็ง อำเภอเมืองสมุทรสงคราม จังหวัดสมุทรสงคราม มีความสูง
0.54 เมตรจากระดับน้ำทะเลปานกลาง โดยทั่วไปของลุมน้ำเปนพื้นที่ดอนรูปแบบของลำน้ำเปนแบบ

Dendritic pattern มีลักษณะเปนลำธารแตกกิ่งกานสาขาคลายเสนใบของใบไมมีทิศทางไมแนนอน

ตารางที่ 3-2 ลักษณะทางกายภาพของพื้นที่ลุมน้ำหลักแมน้ำแมกลอง

ความ ความ Drainage ความ
ความยาวเสน Form Compact
ยาว
ลอมรอบลุมน้ำ พื้นที่ลุมน้ำ เฉลี่ย กวาง Factor nesscoefficient density ลาดชัน
2
เฉลี่ย
ของ
กม./ตร.
(km )
(km) (FF) (Kc)
(km) (km) กม. พื้นที่
1,294 30,228.12 360 218.81 23.34 0.2 0.207 0.56

การแบงลุมน้ำสาขาในลุมน้ำหลักแมน้ำแมกลอง ไดกำหนดตาม ประกาศเมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ
2564 พระราชกฤษฎีกากำหนดลุมน้ำ พ.ศ. 2564 ลงประกาศในราชกิจจานุเบกษา แบงพื้นที่ลุมน้ำของ
ประเทศไทยใหม ใหมีความเหมาะสมกับการบริการจัดการน้ำและวิถีชีวิตของประชาชน กำหนดให
ประเทศไทยมี 22 ลุมน้ำหลัก 353 ลุมน้ำสาขา และมีหมูเกาะตางๆ ของแตละลุมน้ำหลักอีกจำนวน 6

หมูเกาะ การแบงกลุมพื้นที่ “ลุมน้ำ” (river basins) ตาม พ.ร.บ.ทรัพยากรน้ำ พ.ศ. 2561 บัญญัติให
กำหนดลุมน้ำเพื่อประโยชนในการบริหารจัดการน้ำ สำนักงานทรัพยากรน้ำแหงชาติ (สทนช.) จึงรวมกับ
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตรศึกษาทบทวนการแบงพื้นที่ลุมน้ำใหม ผลการศึกษาสรุปใหปรับปรุง 25

ลุมน้ำเดิมเหลือ 22 ลุมน้ำ ประกอบดวย ลุมน้ำสาละวิน ลุมน้ำโขงเหนือ ลุมน้ำโขงตะวันออกเฉียงเหนือ
ลุมน้ำชี ลุมน้ำมูล ลุมน้ำปง ลุมน้ำวัง ลุมน้ำยม ลุมน้ำนาน ลุมน้ำเจาพระยา ลุมน้ำสะแกกรัง ลุมน้ำปาสัก
ลุมน้ำทาจีน ลุมน้ำแมกลอง ลุมน้ำบางปะกง ลุมน้ำโตนเลสาบ ลุมน้ำชายฝงทะเลตะวันออก
ลุมน้ำชายฝงอาวไทยตะวันตก ลุมน้ำภาคใตฝงตะวันออกตอนบน ลุมน้ำทะเลสาบสงขลา ลุมน้ำภาคใต
ตะวันออกตอนลาง และลุมน้ำภาคใตฝงตะวันตก จาก 25 ลุมน้ำหลักเดิม เหลือ 22 ลุมน้ำหลักใหม

ซึ่งหายไปไหน 3 ลุมน้ำ (สำนักงานทรัพยากรน้ำแหงชาติ, 2564) ปรับปรุงขอบเขตการปกครองตาม
กรมสงเสริมการปกครอง (2564) ประกอบกับผลการศึกษาของโครงการศึกษาสำรวจออกแบบสถานี
อุทกวิทยา 25 ลุมน้ำหลักของประเทศไทย ของกรมทรัพยากรน้ำ (2550) โดยพิจารณาหลักเกณฑ

การแบงขอบเขตลุมน้ำสาขา การเรียกชื่อลุมน้ำ ลำน้ำ และการกำหนดรหัสลุมน้ำ โดยยึดถือ “มาตรฐาน
ลุมน้ำและลุมน้ำสาขา” ของคณะอนุกรรมการศูนยขอมูลสารสนเทศอุทกวิทยา (น้ำผิวดิน) ภายใต
คณะกรรมการอุทกวิทยาแหงชาติ (ปจจุบันไดรวมอยูในกรมทรัพยากรน้ำ) ซึ่งปรากฏอยูในรายงาน
ผลการวิจัย เรื่อง ทะเบียนประวัติ และแผนที่แสดงตำแหนงสถานีอุทกวิทยาและอุตุนิยมวิทยาใน

กองนโยบายและแผนการใชที่ดิน กรมพัฒนาที่ดิน